Reenzarini

Saturday 25 May 2013

SUAMIKU PENDENDAM NOMBOR SATU 8





BAB 8

            Haihhhhh!! Dia  ni  dah  rosakkan  mood  aku  nak  belajar.  Lebih  baik  aku   balik  ke bilik.  Aku  mengemas  buku-buku,   dan  ingin  segera  keluar  dari   library .
Makin  lama  aku  duduk  dengan  lelaki  ini ,  hatiku  makin  tak  tenteram.
          
            “Awak  dah  nak  balik  ke?” Soal Imran Danish  bila  melihat gadis itu  sedang  sibuk  mengemas  buku-buku  di  atas  meja.
             
         “Tak!  Baru  datang,” sinis  aku  menjawab   sambil  menjeling  lelaki  tu .
             
            Aik! Tanya pun nak marah. Imran Danish tersenyum  pada  gadis itu.  

            “Tak  habis-habis  nak  senyum.  Saja dia  nak  buat  aku cemburukan  lesung  pipit dia tu. Mentang-mentanglah  aku  hanya  ada  sebelah saja  lesung  pipit. Sengajalah  tu  nak  menayang dengan aku ,” bisik  aku  perlahan.

            Sebelum  balik, aku  ke  tempat  Lia  duduk  untuk  beritahu  aku   dah  nak   balik  ke bilik. 

             “Lebih  baik  aku  study  dekat  bilik,  tak  adalah  orang  yang  nak  kacau  mood  aku.”  Bisik  aku perlahan  sambil menuju  ke arah Lia.
              
             “Lia, aku  dah  nak  balik  ke  bilik ,” beritahu aku perlahan pada  Nur Alia  yang  sedang  duduk  bersama  teman  lelakinya. Aku  hanya  tersenyum  pada   teman   lelaki  Nur  Alia. Nama   teman   lelaki   Nur  Alia  ialah  Rizman.
               
        “Kenapa  cepat  sangat  kau  nak  balik  ke  bilik?  Bukan  ada  sesiapa  pun  dekat bilik  tu.”  Tanya   Nur  Alia  sambil   merenung jam di pergelangan tangannya.
      
        “Malaslah aku nak duduk lama-lama dekat sini. Ada  orang  yang  dah  rosakkan  mood   aku ,  luah  aku  perlahan  pada  Lia.
            
        “Siapa  pula  yang  dah  rosakkan  mood  kau  tu?” Tanya  Nur  Alia  dengan  wajah  hairan. Macam-macam  mak cik ni,  tak  boleh  orang  usik  sikit   mulalah  nak  angin.  Lepas tu  mulalah  nak  bad  mood  sepanjang  hari.  Orang  yang  kacau  Dania  tu,  tak  ada  kerja  agaknya.  Kalau  ya  pun  pergilah  kacau  orang  lain,  janganlah  kacau  mak cik  ni.  Tak  pasal-pasal  dah  bad  mood  mak  cik  tu,  getus  hati  Lia.
              
         “Adalah.” Jawab  aku  ringkas. “ Kau  nak  study  lagi ke?” Tanya  aku.
           
        “Aku belum boleh  balik  lagi  sebab banyak lagi yang  nak  kena  cari  ni.  Kau  baliklah  dulu ,  nanti  aku  balik  dengan  Man.  Yana  dan  Zana   pun   ada,  kau   janganlah  risaukan   aku,”  beritahu  Nur  Alia.  
          
         “Okey!  Kalau  macam  tu  aku  balik  ke  bilik  dulu. "

             Rizmam! Hantar Lia  balik   terus   jangan  nak  melencong ke tempat lain pula.  Ingat  tu?” Aku  bagi  amaran  pada  Rizman.  Amaranlah  sangat  macamlah  orang  tu  takut  dengan  kau ,  bisik  aku  dalam  hati.  Nak  tergelak  pun  ada.
         
         “Baiklah Che Dania oi,  nanti  Man  hantar  sampai  ke  kolej  kediaman,”  kata  Rizman   sambil   mengusik  Dania.

            Aku  hanya  tersenyum mendengar usikan dari Rizman. Aku  tahu  Rizman  ada  kereta  tentu dia  akan  menghantar  Lia  balik  nanti.  Aku  pun  selalu  tumpang   apabila  Rizman  menghantar  Lia  balik.  Bukan  aku  saja , tapi  Zana  dan  Yana  pun   selalu   balik  menumpang Rizman.
                                                                     
           Rizman  adalah  pelajar  tahun  akhir , tak  lama  lagi  tamatlah  pengajiannya. Tapi  dengar khabarnya  Man  nak  sambung  ke  peringkat  yang  lebih  tinggi.  Ini  mesti   kes  tak  nak berjauhan  dengan  Lia . Yalah!  Man  orang  Utara  dan  Lia  pula  orang  Melaka.  Jauh  tu.
               
             “Elok-elok  berjalan  tu,  kalau  jatuh  bangun  sendiri,” usik  Nur  Alia  sebelum  Dania  beredar  dari  situ .  Bukan  dia  tak   tahu   Dania   tu  seorang  yang  cuai  kalau   berjalan .  Mata  letak  kat  mana  entah?   Asyik  terlanggar orang saja, gumam  Lia  dalam  hati.
             
             “Okey!  Teman  dah  nak  balik  ni,”  jawab  aku  sambil  mencubit  pipi  Lia.  Cepat- cepat aku keluar dari library.
              
              “Aduh!  Sakitnya  pipi aku. Pandai dia melarikan diri. Takut aku  cubit  pipi  dia la  tu.  Sengal  punya  kawan, sakit pipi aku kena cubit" Gerutu Nur Alia perlahan sambil mengusap lembut pipinya.   
 
            Rizman tersenyum melihat perangai mereka. Manja dan mereka juga mempunyai wajah yang hampir seiras. Kalau sekali pandang macam  kembar  pula.  Rizman  juga  senang  dengan  kawan-kawan  Nur  Alia,  kekasih  hatinya.
               
            Sebelum keluar dari library aku membawa buku-buku yang akan kupinjam pada petugas di  situ.

            Semasa keluar dari library aku tidak perasan lelaki itu juga mengikutku dari belakang.
                
             “Ish! Malas  pula  berjalan  sorang-sorang. Kalau ada teman, kan bagus. Tak  adalah   boring  sangat. Kalau bukan  kerana  rimas diganggu lelaki itu, tentu  aku  masih  berada  di dalam  library  sedang  sibuk mencari buku untuk bahan rujukanku.     
             
              Ini lelaki tu punya  pasal la. Banyak lagi bahan-bahan  rujukan yang aku kena cari dekat  library  tu  tapi  lelaki  tu  pula  kacau  aku,” gumam aku  sendiri.
            
               “Hai!  Awak  dah  nak  balik ke?” Tanya Imran Danish dari belakang.

           “Makkk!”  Macam  nak  tercabut  jantungku  saat  itu.  Mahu  saja  aku lepuk(pukul)  lelaki  itu.

             "Awak, ni kan  kalau  tak  terperanjatkan saya  tak  boleh  ke?  Kalau  nak  tanya  tu  agak-agaklah. Ini  main  sergah  aje! Saya ni dahlah lemah semangat.  Awak memang  suka  tengok  saya  mati  cepatkan?” Soal aku pada lelaki itu. 'Ya-Allah dia boleh tersengih bila  aku membebel padanya.'
              
           “ Maafkan saya. Saya  cuma  tanya  awak  dah  nak  balik  ke ? Itu  pun boleh terperanjat ke?” Soal  Imran Danish  sambil  tersenyum pada gadis itu . 

            Terserlah lagi lesung  pipit di kedua belah pipinya  membuatkan  aku  cemburu  melihatnya. 'Eh! Kenapa aku nak cemburu pula?'
              
            “Tak! Baru datang. Apalah  punya  soalan  awak  tanya? Dah  tahu  saya  nak balik,  masih  nak  bertanya  lagi,” kataku  sambil  menjeling lelaki  tu.

            Imran Danish tergelak  sambil mengerling gadis itu kembali.
          
                   “Awak suka  sangat  menjeling ,  esok-esok  juling biji mata awak tu baru  tahu,”  kata  Imran Danish  sambil  tergelak.

            "Ya-Allah! Awak ni tak habis-habis  nak  senyum  kemudian  gelak. Apa  sangatlah  yang  lucu  tu.  Macamlah  lucu  sangat  kata-kata saya  tadi."Tanya aku pada lelaki itu.
               
            "Teori mana yang awak pakai yang mengatakan kalau suka menjeling boleh  membuatkan orang  tu  jadi  juling?" Tanya aku lagi.

            'Betul ke  boleh juling kalau  selalu menjeling? Tolong bagi  jawapan  pada  aku.  Wahai  para  doctor   yang  lebih  mengetahui.'
              
          “Kalau  saya  juling, bukan  saya  susahkan  awak  pun. Yang  awak   risau  saya  juling  tu kenapa?” Soal  aku pada lelaki itu. Kaki aku  masih lagi melangkah.

             “Sebab saya  suka melihat mata  awak  yang cantik  tu.  Kalau  dah  juling,   tak cantiklah  lagi  mata  awak tu.”  Kata Imran Danish.               
             
           “Amboi-amboi!  Suka  hati  awak  saja  nak  renung  mata  saya.  Jaga-jaga  nanti  saya  cucuk  mata  awak  jadi  Kassim  Selamat  pula ,  baru  padan  dengan  muka  awak,” kata  aku pada  lelaki  tu  sambil  menunjukkan  dua  jariku  seolah-olah  hendak  mencucuk  mata   lelaki   tu.
                 
             Terhambur  gelak  kuat  dari  Imran Danish.
           
Ketawa  lagi ,  bisik  aku  dalam hati.
            
           ”Eii,  Takutnya  saya  kalau  kena  cucuk  mata  dengan  awak .”  Terhambur  lagi   gelak  dari  Imran  Danish. Suka  dia  melihat  wajah  gadis  tu  yang  dah  kemerahan  kerana  marahkannya.
         
             “Awak  ni  kalau  tak  kacau  saya  tak  boleh  ke?  Dahlah  tadi  awak  kacau   mood saya  untuk  belajar di  library.  Sampai  bila  awak  nak  kacau  hidup saya.  Tolonglah jauhkan  diri  awak  dari  saya.  Saya  rasa  tak  selesa  tahu  tak  bila  berjumpa  dengan  awak.
       
              “Kenapa  pula  awak  tak  selesa  bila  berjumpa  dengan  saya?” Hairan  pula  Imran  Danish.
             
           “Adalah  sebabnya,”  jawab  aku  sambil  memandang  ke  arah  lain. 
               
          “Saya  cuma  nak  berkawan  dengan  awak ,  bukan  nak  ganggu  awak  pun.  Kalau saya  bersalah  maafkan  saya ,” ujar  Imran  Danish  yang  masih  mengharapkan  kemaafan  dari  gadis  itu.

             Aku  hanya  diam  tak  menjawab  permintaan  lelaki  itu. Nak  maafkan  atau  pun  tidak  dia  ni? Aku tanya pada hati.
             
         “Awak, jom  pergi  minum dekat kafetaria , sebagai ucapan maaf saya pada awak.”  Ajak  Imran Danish.
            
           “Terima kasih sajalah. Saya tak ada masa nak minum. Saya nak balik ke kolej kediaman.  Masih  banyak  assignment  yang  belum  saya  buat,” Aku menolak permintaannya dengan baik.  
Sopanlah  sangat. Suka-suka  dia  saja  nak  ajak  aku  pergi  minum,  aku  bukan  kenal  sangat  dengan  dia pun  getus  aku  dalam  hati .  Buatnya  dia  bawa  aku  lari ,  kan  ke naya  saja.  Hish  tak   rela  teman  nak  tanggung  risiko .
          
          “Ala!  Jom la, sekejap saja,  nak  balik  awal  pun  bukan  ada  siapa-siapa  pun  dekat  bilik  awak, kan?”  Imran  Danish  masih  lagi  cuba  memujuk  gadis  tu .  Ditariknya  lembut  tangan gadis itu. 

            Aku menepis  tangan  lelaki  tu.  "Eh! Awak  ni  suka-suka  saja  nak  pegang  tangan  saya."
          
        



No comments:

Post a Comment