BAB
8
Haihhhhh!! Dia ni dah rosakkan mood
aku nak belajar.
Lebih baik aku balik
ke bilik. Aku mengemas
buku-buku, dan ingin segera keluar dari
library
.
Makin
lama aku duduk
dengan lelaki ini
, hatiku makin tak tenteram.
“Awak
dah nak balik
ke?” Soal Imran Danish bila melihat
gadis itu sedang sibuk mengemas buku-buku di atas
meja.
“Tak!
Baru datang,” sinis
aku menjawab sambil menjeling lelaki tu
.
Aik! Tanya pun nak marah. Imran
Danish tersenyum pada gadis itu.
“Tak habis-habis nak senyum. Saja dia nak buat
aku cemburukan lesung pipit dia tu. Mentang-mentanglah aku hanya ada sebelah saja lesung
pipit. Sengajalah tu nak menayang dengan aku ,” bisik aku
perlahan.
Sebelum balik, aku ke tempat Lia duduk
untuk beritahu
aku dah nak
balik ke bilik.
“Lebih
baik aku study dekat
bilik, tak adalah orang yang
nak kacau mood aku.”
Bisik aku perlahan sambil menuju
ke arah Lia.
“Lia,
aku dah nak balik ke bilik
,” beritahu aku perlahan pada Nur Alia yang
sedang duduk bersama
teman lelakinya. Aku hanya
tersenyum pada teman lelaki
Nur Alia. Nama teman lelaki Nur
Alia ialah Rizman.
“Kenapa cepat sangat kau nak
balik ke bilik? Bukan
ada sesiapa pun dekat bilik tu.” Tanya Nur Alia sambil merenung
jam di pergelangan tangannya.
“Malaslah
aku nak duduk lama-lama dekat sini. Ada
orang yang dah
rosakkan mood aku ,
luah aku perlahan pada Lia.
“Siapa pula yang dah rosakkan mood
kau tu?” Tanya Nur Alia
dengan wajah hairan. Macam-macam mak cik ni, tak boleh orang usik sikit mulalah nak angin. Lepas
tu mulalah nak bad mood sepanjang hari.
Orang yang kacau
Dania tu, tak
ada kerja agaknya.
Kalau ya pun
pergilah kacau orang
lain, janganlah kacau
mak cik ni. Tak
pasal-pasal dah bad mood mak
cik tu, getus
hati Lia.
“Adalah.”
Jawab aku ringkas. “ Kau nak study lagi ke?” Tanya aku.
“Aku
belum boleh balik lagi sebab banyak lagi yang nak kena
cari ni. Kau
baliklah dulu , nanti
aku balik dengan Man. Yana
dan Zana pun ada, kau janganlah
risaukan aku,” beritahu
Nur Alia.
“Okey!
Kalau macam tu
aku balik ke bilik dulu. "
Rizmam! Hantar Lia balik terus jangan nak
melencong ke tempat lain pula. Ingat tu?”
Aku bagi amaran pada Rizman.
Amaranlah sangat macamlah orang tu takut dengan kau
, bisik
aku dalam hati.
Nak tergelak pun
ada.
“Baiklah
Che Dania oi, nanti Man
hantar sampai ke
kolej kediaman,” kata
Rizman sambil mengusik
Dania.
Aku hanya tersenyum mendengar usikan dari Rizman. Aku tahu
Rizman ada kereta
tentu dia akan menghantar
Lia balik nanti.
Aku pun selalu
tumpang apabila Rizman
menghantar Lia balik.
Bukan aku saja , tapi
Zana dan Yana pun
selalu balik menumpang Rizman.
Rizman adalah pelajar tahun akhir , tak lama lagi tamatlah
pengajiannya. Tapi dengar khabarnya Man nak
sambung ke peringkat yang lebih tinggi. Ini mesti
kes
tak nak berjauhan dengan Lia
. Yalah! Man orang Utara
dan Lia pula orang Melaka.
Jauh tu.
“Elok-elok berjalan tu, kalau
jatuh bangun sendiri,” usik Nur Alia sebelum Dania
beredar dari situ .
Bukan dia tak tahu Dania tu seorang yang cuai kalau berjalan .
Mata letak kat mana entah?
Asyik
terlanggar orang saja, gumam Lia dalam hati.
“Okey! Teman
dah nak balik
ni,” jawab aku sambil mencubit
pipi Lia.
Cepat- cepat aku keluar dari library.
“Aduh! Sakitnya pipi aku. Pandai dia melarikan diri. Takut aku
cubit pipi dia
la tu. Sengal punya
kawan, sakit pipi aku kena cubit" Gerutu
Nur Alia perlahan sambil mengusap lembut pipinya.
Rizman tersenyum melihat perangai
mereka. Manja dan mereka juga mempunyai wajah yang hampir seiras. Kalau sekali
pandang macam kembar pula.
Rizman juga senang
dengan kawan-kawan Nur
Alia, kekasih hatinya.
Sebelum keluar dari library aku membawa buku-buku
yang akan kupinjam pada petugas di situ.
Semasa keluar dari library aku tidak
perasan lelaki itu juga mengikutku dari belakang.
“Ish! Malas pula berjalan
sorang-sorang. Kalau ada teman, kan bagus.
Tak adalah boring
sangat. Kalau bukan kerana rimas diganggu lelaki itu, tentu aku masih berada di
dalam library sedang sibuk mencari buku untuk bahan rujukanku.
Ini lelaki
tu punya pasal la. Banyak lagi
bahan-bahan rujukan yang aku kena cari
dekat library tu tapi
lelaki tu pula
kacau aku,” gumam aku sendiri.
“Hai! Awak
dah nak balik ke?” Tanya Imran Danish dari belakang.
“Makkk!” Macam nak tercabut
jantungku saat itu.
Mahu saja aku lepuk(pukul) lelaki
itu.
"Awak, ni kan kalau tak
terperanjatkan saya tak boleh
ke?
Kalau nak tanya tu agak-agaklah.
Ini main sergah aje!
Saya ni dahlah lemah semangat. Awak
memang suka tengok saya
mati cepatkan?” Soal aku pada lelaki itu. 'Ya-Allah
dia boleh tersengih bila aku membebel
padanya.'
“ Maafkan saya. Saya cuma tanya
awak dah nak
balik ke ? Itu
pun boleh terperanjat ke?” Soal Imran Danish
sambil tersenyum pada gadis itu .
Terserlah lagi lesung pipit di kedua belah pipinya membuatkan
aku cemburu melihatnya. 'Eh! Kenapa aku nak cemburu
pula?'
“Tak! Baru datang. Apalah punya soalan
awak tanya? Dah tahu saya nak
balik, masih nak bertanya
lagi,” kataku sambil menjeling lelaki tu.
Imran Danish tergelak sambil mengerling gadis itu kembali.
“Awak suka sangat menjeling
, esok-esok juling biji mata awak tu baru tahu,” kata
Imran Danish sambil tergelak.
"Ya-Allah! Awak ni tak habis-habis
nak senyum kemudian
gelak. Apa sangatlah yang lucu tu.
Macamlah lucu sangat
kata-kata saya tadi."Tanya aku pada lelaki itu.
"Teori
mana yang awak pakai yang mengatakan kalau suka menjeling boleh membuatkan orang tu jadi juling?" Tanya aku lagi.
'Betul ke boleh juling kalau selalu menjeling? Tolong bagi jawapan pada aku. Wahai para
doctor
yang lebih mengetahui.'
“Kalau saya juling, bukan saya susahkan awak pun. Yang awak risau saya juling tu kenapa?” Soal aku pada lelaki itu. Kaki aku masih lagi melangkah.
“Sebab saya suka melihat mata awak yang cantik tu. Kalau
dah juling, tak cantiklah lagi mata awak tu.”
Kata Imran Danish.
“Amboi-amboi! Suka hati awak saja nak renung
mata saya. Jaga-jaga
nanti saya cucuk
mata awak jadi Kassim Selamat
pula , baru padan dengan muka
awak,” kata aku pada lelaki tu sambil menunjukkan dua jariku seolah-olah hendak mencucuk
mata lelaki tu.
Terhambur
gelak kuat dari
Imran Danish.
Ketawa
lagi ,
bisik aku dalam hati.
”Eii, Takutnya
saya kalau kena
cucuk mata dengan
awak .” Terhambur lagi gelak dari
Imran Danish. Suka dia
melihat wajah gadis
tu yang dah
kemerahan kerana marahkannya.
“Awak ni
kalau tak kacau
saya tak boleh ke? Dahlah
tadi awak kacau mood
saya untuk belajar di library.
Sampai bila awak nak
kacau hidup saya. Tolonglah jauhkan diri awak dari saya.
Saya rasa tak
selesa tahu tak
bila berjumpa dengan
awak.
“Kenapa
pula
awak tak selesa
bila berjumpa dengan
saya?” Hairan pula Imran
Danish.
“Adalah sebabnya,”
jawab aku sambil
memandang ke arah
lain.
“Saya cuma
nak berkawan dengan awak
, bukan nak ganggu
awak pun. Kalau
saya bersalah maafkan saya ,” ujar Imran Danish
yang masih mengharapkan
kemaafan dari gadis
itu.
Aku hanya
diam tak menjawab
permintaan lelaki itu. Nak
maafkan atau pun
tidak dia ni? Aku tanya pada hati.
“Awak,
jom pergi minum dekat kafetaria , sebagai ucapan maaf
saya pada awak.” Ajak Imran Danish.
“Terima kasih sajalah. Saya tak ada masa nak
minum. Saya nak balik ke kolej kediaman.
Masih banyak assignment yang
belum saya buat,” Aku menolak permintaannya dengan baik.
Sopanlah
sangat. Suka-suka dia saja nak
ajak aku pergi
minum,
aku bukan kenal sangat
dengan dia pun
getus aku dalam hati . Buatnya
dia bawa aku lari
, kan ke naya saja. Hish
tak rela teman nak
tanggung risiko .
“Ala! Jom
la, sekejap saja, nak balik
awal pun bukan
ada siapa-siapa pun
dekat bilik awak, kan?”
Imran Danish masih
lagi cuba memujuk gadis
tu . Ditariknya lembut
tangan gadis itu.
Aku menepis tangan
lelaki tu. "Eh! Awak ni
suka-suka saja nak
pegang tangan saya."
No comments:
Post a Comment