BAB 2
“Nak tunjuk garanglah tu, dia ingat aku nak sentap ke dengar suara
dia tu? Mentang - mentang dia
ada kawan, aku seorang
diri. Beranilah dia nak sergah aku macam tadi.” Mulut aku
menjawab perlahan sambil mengelap buku-bukuku itu. Telingaku masih dapat menangkap bebelan lelaki
itu.
“Sudahlah
lengan aku ni berdenyut
sakit. Kena marah pula dengan
pemuda
yang garang ni. Bukan
dia nak tanya aku
ni cedera
ke tidak? Malah aku pula
yang di marahnya.
Tak perihatin langsung dia ni.” Aku masih mengomel sendiri. Mungkin lelaki tu
tak dengar apa yang aku katakan padanya.
“Hoi!
Kau dengar tak aku panggil kau?”Sergah Imran Danish lagi.
“ Apa
hoi….hoi….tak boleh cakap elok-elok sikit. Saya dengarlah! Awak ingat saya ni
pekak ke? Cakap tu tak boleh slow sikit. Nak garang macam singa tu ingat saya
takut dengan awak?” Marahku kembali sambil mendongakkan kepalaku untuk melihat dengan
lebih jelas siapa yang asyik marahkan aku sejak tadi? Rambutku yang panjang, masih
menutupi sebahagian mukaku itu, aku tolak ke belakang.
“Satu
lagi manalah saya tahu awak panggil saya. Ingatkan awak panggil siapa tadi?
Ingatkan siapa yang bernama hoi, tu?” Kataku mengajuk cakapnya. Sengaja nak
tambahkan kemarahan lelaki itu.
Subhanallah! Comel juga dia ni,
bisik hati Imran Danish. Sempat lagi dia memuji gadis itu di dalam hati.
Apahal dia ni, pandang orang macam tak
pernah jumpa orang? Aku menjeling meluat, melihat renungan lelaki itu padaku.
“Apa pandang-pandang orang. Saja
nak cari pasal,” tanya aku pada lelaki tu.
Lelaki yang sedang berdiri di
depanku itu hanya tersenyum. Menampakkan kedua-dua belah lesung pipit di pipinya.
“Apa hal pulak senyum-senyum ni?” Tanyaku. Tak selesa dengan renungan lelaki
itu.
“Hai minah gedik! Senyum pun tak
boleh?” Tanya Imran Danish.
“Awak panggil saya apa tadi?” Tanyaku
sambil bercekak pinggang. Konon nak tunjuk garang pada lelaki tu.
“Saya panggil awak minah gedik.”
Jawab Imran Danish. Matanya tajam merenung wajah gadis di depannya itu. Comel.
“Apa? Awak panggil saya
minah gedik? Siapa minah gedik? Cakap elok-elok sikit. Suka-suka saja panggil orang minah
gedik. Awak tu yang buta. Nak salahkan orang
pula, ” Bahang kemarahan mungkin sudah terpancar
di wajahku. Aku tahu jika aku
sedang marah , mukaku akan kemerahan.
“Awak tu, kalau berjalan, pandanglah kiri dan
kanan. Ini tidak, main redah aje
,” sinis aku berkata pada lelaki yang perasan dirinya bagus. Rupa lelaki ini memang
kacak tapi mulut
celupar. Hampeh! Tak guna
seduit pun, getus hatiku.
"Kau tu yang buta, jalan tak
tengok orang langsung,"balas Imran Danish. Saja nak cari pasal dengan
gadis di depannya.
”Eh! Tolong sikit ya, mata saya letak dekat sini.
Tengok saya tunjuk dekat mana? Dekat sini. Lainlah awak tu. Mata awak tu letak dekat lutut
agaknya? Sebab tu tak nampak saya
yang sedang
berjalan dekat sini." Balasku. Tak nak kalah dengan
lelaki tu.
“Satu
lagi saya nak nasihatkan awak. Kalau
nak minum tu , minumlah
dekat kafe . Ini tidak,
bawa merata-rata tempat. Lepas tu
bila dah jadi
macam ni, nak marah orang
pula. Salah sendiri tak nampak. Salah orang saja awak nampak. Salah awak?
Awak tak nampak.” Aku marah
lelaki tu cukup - cukup.
Dia
ingat dia seorang sahaja ada angin, aku
pun ada angin
juga. Gerutu aku dalam hati.
“Dah
habis awak bercakap?”
Soal Imran Danish sambil merenung wajah
manis di depannya. Manis sangat. Semanis kurma.
Aku terus terdiam. Kelu lidahku untuk berkata-kata.
“Apa tenung-tenung orang. Cucuk mata tu
baru padan muka,” bentakku. Tak suka bila mata lelaki itu
terus merenungku. Macam tak pernah nampak anak dara. Gatal.
Aku
pandang sekeliling. Aik
! Mana pula perginya
kawan-kawan dia ni? Tadi ada dekat sini . Sekarang dah lesap entah ke mana? Laa…..aku sibuk pasal kawan-kawan dia tu buat
apa? Lantaklah ke mana
saja mereka nak pergi ? Desis
hatiku.
Minah ni dahlah cakap laju tak
ada brek langsung , gerutu Imran Danish dalam hati.
Suka-suka dia saja
cakap mata aku letak di lutut. Siap panggil aku lelaki
tiga suku lagi. Dia yang langgar aku , dia tak tahu kut?Tapi salah aku
juga jalan tak tengok kiri dan kanan. Gumam Imran Danish dalam hati.
“Kau ni, kan…. cantik,
tapi mulut alahai, berbisanya. Adik beradik
kala jengking ke apa kau ni?” Bisik Imran
Danish perlahan.
“Awak! Kalau nak cakap tu biarlah
terang lagi bersuluh. Ini tidak, macam orang berbisik saja.” Tegurku, bila
kulihat lelaki itu mengomel tanpa aku ketahui butir bicaranya. Mengata aku la
tu. Bisik hatiku.
“Wahai cik adikkk……
suka hati sayalah nak bawa ke mana pun
minuman saya ini.”
Dua bekas kosong di tangannya, ditunjukkan pada gadis itu.
Wei
mak! Minum dua bekas sekali. Patutlah panas gila kena tumpahan kopi tadi.
“Saya
beli guna duit
saya, bukan saya guna
duit awak
pun. Awak nak sibuk buat
apa?” Soal Imran Danish pada gadis di depannya itu. Saja dia nak panjangkan perbualan dengan minah tu. Hatinya telah terpaut
pada kemanjaan dan seraut wajah
manis gadis itu. Cute sangat. Eh! Manja ke macam tu. Garang macam
rimau ada la.
“Memanglah
duit awak , saya tak cakap pun awak pakai duit saya
, “ balas aku dengan
geram sambil menjeling lelaki itu.
“Lagi satu saya nak tanya awak? Bila mak saya
beranakkan awak? Suka-suka
awak saja, nak panggil saya
adik. Tak ingin
saya ada abang
macam awak ni.
Saya dah ada
abang la. Abang saya lagi kacak dari
awak.” Bidasku.
Imran Danish
tersenyum bila mendengar
kata-kata dari gadis
comel di depannya itu.
Aku juga tersenyum sendiri. Lucu pula
aku rasakan. Macam budak-budak pula perangai
aku. Tak pernah pula perangai aku sebegini. Aik !! Buat apa aku senyum. Aku, kan tengah bergaduh.
Buatlah garang-garang sikit, desis aku dalam hati. Yang lelaki
tiga suku ni apa
hal
pula diam saja
dari tadi. Takut agaknya
bila aku pula yang
marah.
Tahu pun takut
dengan aku.
“Bercakap
dengan orang perasan
bagus macam awak ni
buang
masa saya saja,” kataku geram.
“Masa!!!
Alamak !! Dah lewat ni. Ini
awak punya pasallah
, saya dah terlambat. Kalau
saya kena marah , siap awak saya kerjakan.” Marahku pada lelaki tu lagi
. Aku terus berlari menuju ke
bilik kuliahku.
“Dahlah
aku terlambat, berlanggar
pula dengan lelaki tu. Bertambah
lambatlah aku,” getusku sendiri.
Imran
Danish hanya memerhati
gadis itu masuk ke
bilik kuliah tak jauh
dari
situ.
”Oh ! Minah tu ambil Senireka Hiasan Dalaman rupanya. Senang aku nak siasat macam ni,” bisik Imran
Danish perlahan .
“Cantik betul gadis tu. Kenapa
selama ini kami tak
pernah terserempak pun? Nampaknya aku dah terpikat dengan
gadis ini. Mungkin ini cinta pandang pertama aku.
Siapalah gadis tu? Apa
nama dia ?” Tanya Imran
Danish sendiri.
“Marah, tapi lembut dan manjanya suara minah tu. Senyumannya manis menawan.
Bikin
hatiku tertawan. Konon nak
buat aku takut
tadi. Macam mana la aku nak
takut dengan muka dia yang cute tu ,” Imran Danish ketawa
kecil.
“Alamak! Aku pun dah lewat ni.” Imran Danish berlari
menuju ke bilik kuliahnya yang terletak agak jauh dari situ. Macam manalah
aku boleh lalu
ikut sini? Tak
pernah-pernah aku lalu
sini. Ini Lukman
punya pasallah, konon
nak lalu depan bilik
kuliah awek dia. Tapi tak
mengapa….. dah jodoh aku kut
dapat berkenalan dengan gadis
tu? Kalau tak
kerana kawan aku
nak tengok awek
dia, tentu aku
tak jumpa dengan
gadis manis tu. Eh!
Berkenalan ke macam
tadi tu? Bergaduh
adalah. Gelak Imran Danish lagi.
Dah macam orang gila pula aku gelak seorang diri, getus Imran Danish
dalam hati.
“Aik! Mana pula perginya
kawan-kawan aku tadi? Mereka
semua dah blah agaknya masa aku tengah
berperang dengan minah tu
tadi ? Sampainya hati mereka tinggalkan aku
seorang diri ,”getus Imran
Danish perlahan.
“Kalau
ya pun nak tinggalkan
aku , beritahu la
dulu. Ini tak, tiba-tiba aje lesap. Ini
mesti kes dah lewat nak
masuk ke bilik kuliah.
“Alamak!! Dah
lewat ni. Mampus aku nak jawab
dengan Dr Nazrin .” Makin laju Imran Danish berlari menuju ke bilik
kuliah. Jauh pula tu , sajalah aku cari
penyakit dengan pensyarah aku tu.
Dahlah Dr Nazrin tu
kalau marah macam perempuan datang bulan.”
Tak habis lagi
Imran Danish membebel
sendiri.
Semasa
melangkah masuk ke bilik kuliah aku terserempak dengan Lia
dan Zana yang sedang berdiri tidak jauh dari pintu.
Syukurlah kelas pun belum bermula, Dr Hamdan pun
belum datang. “Selamatlah aku,” Bisikku.
“Dania…..kenapa kau lambat?” Tanya
Nur Alia.
“Kau punya pasallah, Lia. Kenapa kau tak kejutkan
aku pagi tadi? Kalau ya pun aku uzur tapi kejutkanlah aku bangun, “Soal aku pada
teman sebilikku. Aku berbisik
dengan Nur Alia
takut di dengari
oleh siswa yang berada di situ. Malu pula nanti
kalau didengari oleh
mereka.
Aku perhatikan, hanya ada
beberapa orang saja
di dalam bilik kuliah yang sedang berbincang sesuatu. Masih ada
lagikah siswa dan siswi
yang terlambat? Aku
ingat akulah orang
yang paling lewat,
rupa-rupanya masih ada
yang lebih lewat
dariku.
“Sorry la
Nia. Aku dah kejutkan kau, tapi
kau tu , tidur
mati. Payah aku nak kejutkan kau,” ucap Nur Alia.
“Kau tahu , kan semalam aku tidur lewat?” Tanyaku pada Nur Alia.
“Tapi aku dah kunci
alarm tadi.” Jawab Nur Alia.
“Eh! Masih ramai yang belum masuk ke
kelas?” Tanya aku pada mereka.
“Belum masuk apa? Mereka dah balik
pun, Lagi pun tak apalah Nia, kelas dah batal,
anak Dr Hamdan sakit. Tarikh
ganti kelas, dr Hamdan akan beritahu kemudian,” pujuk Yana.
No comments:
Post a Comment