Reenzarini

Friday 7 June 2013

SUAMIKU PENDENDAM NOMBOR 10





BAB 10

              “ Eh! Kenapa awak  nak  bagi  duit  hantaran pada  saya?  Nak  buat  apa ?  Dah  tak  ada kerja lain  dah ke awak nak buat? Banyak  sangat  ke  duit  awak tu? Orang  hanya  bagi  duit  hantaran  pada  bakal  isterinya , tapi  saya  bukan  bakal  isteri  awak. Awak ingat  saya  nak  kahwin  dengan  awak  ke?  Kenal  tidak, bercinta pun tidak, tiba-tiba  nak  bagi  duit  hantaran …..gila  apa  awak ni ? ” Aku luahkan  perasaan  tak   puas  hatiku  pada  lelaki  tu  tanpa  berselindung  lagi.
             
             “Lagi   pun  umur  saya  baru  19  tahun.  Belajar pun belum habis, buat  apa  saya  nak  kahwin  awal.  Tak  pernah saya  terfikir  nak  kahwin  dalam  masa  terdekat  ni.  Lebih-lebih  lagi  dengan  awak.  Kalau  awak  dah  kemaruk  sangat  nak kahwin , pergi cari  orang  lain.  Jangan  awak  nak  ganggu  saya  lagi, “ ujarku.
            
              ”Saya  kena  bertanggungjawab  sebab  dah  cacatkan  tangan  awak ,” selamba  saja  Imran Danish berkata.
         
              “Eh!  Awak  jangan  macam-macam  ya!  Tak  ada  cacatnya  lengan  saya  ni,” ujar  aku.  

            "Apa  hal  dia  ni  nak  bertanggungjawab  segala. Gila  ke  apa." Bebelku lagi.
           
             ”Saya  tak  minta  pun  awak  bertanggungjawab , lagi  pun  tak  cacat  mana  pun lengan saya. " Lengan baju, aku selak sedikit. 

            "Cuba  awak  tengok  lengan  saya  ni,  memanglah  nampak  merah  sikit  sebab kulit  saya  ni  cerah  dan  nampak  kemerahan  sikit.” Beritahu aku padanya.

            Aku menunjukkan lenganku yang putih  kemerahan  itu.  Pandai-pandai  saja  dia  nak kata lengan aku ni dah cacat. Entah apalah dia ni. Wahai lelaki janganlah  menakutkan  saya  dengan  kata-kata  awak  tu. Monologku dalam hati.
                 
             Imran Danish memegang lengan yang ditunjukkan oleh gadis itu. Dia melihat  dengan  lebih  dekat lagi.
            "Eh!  Apa  pasal  pulak  awak pegang  tangan saya? Tak  tahu  ke  kita  ni  bukan  mahram?"  Aku menarik  tanganku semula , tapi  kuat  lelaki itu  memegang tanganku. Aku  menarik  lagi,  lelaki itu  tarik  semula tanganku.

             Hish! Dia  ni  nak  kena  hempuk  dengan  aku  ke ?  Bentakku  dalam  hati.
             
            Sampai  bilalah  nak  main  tarik  tangan  macam  ni.  Ingat  tangan  aku  ni  tali  kut  nak  main  tarik –tarik  macam  ni.  Masa  kecil  dulu   tak  nak  main  tarik  tali  sekarang  barulah  nak  main  tarik-tarik.  Yang kau  tarik  tu  tangan  aku  oi. Bisikku dalam hati.
           
             “Fulamak! Lembut  gila  kulit  awak ni ,  gebu pula tu. Lotion apa awak pakai   hingga kulit awak gebu  macam  ni?  Kalau  dapat  dekat  saya  ni  tidur  lena  saya  setiap  malam ,” gurau Imran Danish sambil  ketawa. Ketawa lagi.

             Tak mengapa, ada  ubi ada batas .  Lain  hari  aku  boleh  balas.  Gelaklah  kau  puas-puas ,  gerutuku  dalam  hati.
            
          ”Awak! Kenapa awak pegang tangan  saya? “ Marahku  sambil  menepis  tangan  lelaki     yang  sedang  memegang tanganku .
                                                               
           Tapi lelaki itu masih kuat memegang  tanganku. Aku pandang  di  sekeliling  kawasan   itu ,  tak ada  seorang pelajar pun yang lalu  di  tempat  itu.  Macam   mana  ni ?  Janganlah   dia   buat   apa-apa   pada  aku ,  doaku   di  dalam  hati.
     
             “Awak! Tolonglah  lepaskanlah  tangan  saya.  Janganlah  buat  saya  macam  ni….. malu  kalau  ada  yang melihat ,” rayuku . Entah  kenapa aku lemah  sangat   dengan   lelaki  ini?  Entah-entah  dia  ni  dah  guna-gunakan  aku? Desis  hatiku. Tak  baik  main  tuduh-tuduh  Dania. Hatiku  berkata  lagi.
             
            Alahai  !! Lembutnya  suara , kata  Imran  Danish  dalam  hati .

            Waktu tu aku terlupa yang aku mempunyai  ilmu  mempertahankan  diri. Takut  punya  pasal ,  hingga  aku   terlupa  segalanya. Berani  tapi  penakut, macam  mana  tu?
           
         ”Lepaskanlah tangan  saya.  Suka-suka  awak  saja  nak  pegang  tangan  saya. Jangan nak mengatal ya!”  Marah aku  sambil  menarik  tanganku  yang  di  pegang  oleh  lelaki  itu.
             
             “Saya  bukan  nak  buat  apa-apa  pun. Saya  cuma  nak  tengok  tangan  awak  saja.  Saya   nak   tengok   sampai   ketahap   mana   kecederaan  lengan   awak   ini .”

             Imran  Danish  melepaskan  tangan  gadis  tu   bila   melihat   muka   gadis  tu  seperti    nak  menangis. Janganlah  menangis. Nanti susah  saya  nak  pujuk  awak. Saya  ni  bukannya  pandai  sangat  nak  pujuk  memujuk  ni, gerutu  Imran  Danish  dalam  hati.
           
              ”Awak  sajakan  nak  ambil  kesempatan  dengan memegang  tangan  saya? ” Sebak  aku bertanya. Sakitnya  hatiku, hanya ALLAH  saja  yang  tahu.
                  
             ”Tadi awak yang tunjukkan tangan awak pada saya. Mana ada saya ambil kesempatan,” jawab Imran  Danish  masih  ingin  mengusik .
                                                                
               ”Saya  tunjuk  saja,  tak  suruh pun awak  pegang ,”  kata  aku  geram  dengan  air mata  yang   sudah   bergenang   di tubir  mata.  Tunggu  masa  saja  nak  gugur. Satu lagi tabiat aku, bila terlampau marah aku akan menangis.
                
            ”Manalah  saya  tahu , saya  ingatkan  awak  suruh  saya  pegang  tangan  awak . Lain  kali  cakaplah,  tengok   saja  jangan   pegang  ,”  jawab  Imran  Danish .
           
             ”Tak  ada  lain  kalinya,” jawab aku ,  cuba  menahan  air mata  yang   bergenang  di tubir  mataku.  Bila-bila  masa  saja  airmataku   akan  mengalir  membasahi  pipiku.           
    
             “Awak memang  lelaki  miang  tahu  tak?” Kata aku geram. Airmata yang hampir menitis  aku sapu dengan jariku.

             Tidak mahu menitiskan airmata di depan lelaki yang tak  aku kenali.   

              ”Saya hanya miang dengan awak saja. Inilah pertama kali saya miang. Awak, maafkan saya. Saja saya mengusik awak tadi.”
   
              "Harap awak maafkan saya. Sudikah awak berkenalan dengan saya?? Nama  saya  Imran  Danish. Apa nama awak?”Soal Imran Danish.

             ”Tak  tanya  pun?”  Aku tidak peduli apa  yang  dikatakan  oleh  lelaki  itu. Tadi  dah  buatkan aku hampir  menangis. Ada  hati  nak  berkenalan  dengan  aku. Bebel aku .
            
                “Memang awak tak tanya, tapi  saya  yang  nak  beritahu  awak.  Saya  ni, kan peramah.  Tak  sia-sia  awak  berkenalan  dengan  saya. Boleh saya  tahu  siapa  nama  awak?   Boleh  kita  berkenalan ?“  Tanya  Imran  Danish lagi.
           
            ”Bukan  urusan  awak  nak ambil tahu apa nama saya.” Aku  terus  melangkah  pergi  meninggalkan lelaki tadi. Tetapi sebelum aku melangkah pergi, sempat lagi aku memukul  lelaki  tu  dengan  beg  sandangku.  Beg  aku pula  penuh  dengan  buku-buku  yang  aku  pinjam  tadi.

             Tentu sakit kena  pukul  dengan  beg  sandangku  tu.  Rasakan  siapa  suruh  kacau  aku,  kan  dah  kena  dengan  aku .
           
              “Nah!  Ini  peramah  awak.  Ingat  orang  nak  sangat  berkenalan  dengan dia, lelaki gatal.“  Aku  pijak  kaki  lelaki  tu  dan hempuk  belakang  dan  lengan  lelaki  tu  dengan  beg  sandangku  yang penuh  dengan  tiga buah buku  yang  aku  pinjam  tadi.  Terlompat  kesakitan  lelaki  tu  bila  aku  pijak  kakinya.  Rasakan.
            
        “Saya  pukul  awak sebab apa tahu tak? Saya geram dengan awak yang  telah memegang  tangan saya. Siapa  suruh  awak  pegang  tangan saya?  Tahukah   awak,  kita  bukan  mahram.  Rasakan  lelaki  miang!”  Sekali  lagi  aku   hentak  lengan  lelaki  tu  pula.
            
          “Aduh! Sakitlah  sayang. Sampai hati awak  pukul  saya,”  kata Imran  Danish. Berkerut muka Imran Danish menahan sakit. Kuat juga gadis itu hempuk  belakangnya.  Lengannya turut dipukul dengan beg sandang gadis itu.  

            "Padan  muka…. jadi  mangsa   kegeraman aku.  Baru   puas   hati aku dapat   hempuk   lelaki   tu.  Ha….tengok  , ingat  aku  tak   berani   nak   hempuk  lelaki   tu." Bebelku sendiri.
                                                                
             “Itu  balasannya   sebab  awak  berani  pegang  tangan  saya . Jangan  awak  berani  nak  pegang  tangan  saya  lagi. Tunjuk muka awak depan saya pun jangan. Teruk  awak  saya  kerjakan  nanti. Tahu  tak?” Aku memberi  amaran   pada lelaki tu, sebelum aku mengorak  langkah  menuju  ke kolej  kediamanku.
     
             ”Jumpa  lagi ,  bukan  urusan  awak.” Laung Imran Danish sambil ketawa. Suka  pula  dia mengusik gadis itu.  Sekejap  sedih dan sekejap  pula jadi  marah.  Comel  sangat  bila  dia  melihat  gadis  itu  marah. Pipi gadis itu kelihatan bayang kemerahan apabila dia marah.
              
          " Eii….geramnya  aku  dengan dia tu.  Dia  boleh  bantai  gelakkan  aku. Kuat  pula   tu   ketawanya. Kalau   macam tu  la  ketawanya.  Memang  sah,  sah,  puntianak  tak  boleh  cari   makan dah  lepas  ni.  Kena  resign   la   semua   puntianak  tu.  Tak boleh   nak   cari   makan   lagi." Gumam aku sendiri.
               
            Aku  memekakkan telingaku dan  terus  berlalu balik ke kolej kediaman.  "Saja  nak  sakitkan  hati  aku   la tu ," bisik  aku  sendiri. Harap-harap tak berjumpa lagi  dengan lelaki itu.
                
          Bodoh  ke  apa  lelaki  ni?  Takkanlah  nama  aku  bukan  urusan  awak. Tapi  kalau   bodoh takkan dapat  belajar  di  sini?  Kalau  bukan  bodoh  tentu   sewellah  dia  tu          
        
             Tadi dia  ada  bagi  tahu  nama  dia  Imran Danish. Nama betul ke atau nama samaran? Bukannya boleh percaya sangat , entah-entah nama pun samaran. Lantaklah,  bukan  urusan  aku  nak  tahu  nama  dia. Lain  kali  kalau  jumpa  dia  lagi,  aku  kena  lari  jauh-jauh.  Tak  naklah  aku   jumpa   dia   lagi .  Gatal !  Aku   terus   berlalu   menuju   ke  kolej  kediamanku.  Banyak lagi urusan yang  dia   nak  buat   dari  fikirkan  lelaki   perasan   bagus   tu.
           
            Imran  Danish  masih  lagi  berdiri  melihat  gadis   idamannya  melangkah  pergi. Tangannya  masih  lagi  mengosok  lengannya  yang  di  hentak  dengan  beg   sandang  gadis tu. Susahnya nak dapatkan kemaafan dari gadis tu. Dia perlukan kesabaran  untuk  mendekati  gadis  tu. Tanya  nama  pun  tak  nak  cakap. Kedekut  betullah   minah   ni,   nama   pun   tak  nak  cakap. Bukan  luak  pun  kalau  bagi  tahu  nama  dia. Gumam Imran Danish.
                Semasa bercakap dengan  gadis  itu, dia sungguh gembira.  Gadis itu garang,  manja, lucu, gedik , penakut semua ada. Yang  dia tak  tahan  tu,  lembutnya  bila gadis  idamannya  bercakap,  manja  sangat.

            "Anak siapa la tu?  Tak sabar aku nak  masuk  meminang , " getus  Imran  Danish  sambil  ketawa. Kalau  dah  berkenan  tu  semuanya   baik.  Kena  hempuk  dengan  gadis  itu  pun  tak serik lagi.  Masih  lagi  tersengih.  Hai  apalah  nak  jadi  dengan  kau  ni  Im,  bisik  hatinya.
            
            “Nama  dia  saja  aku  tak  tahu  lagi. Tak  mengapa, lain  kali  aku  cuba lagi. Manalah tahu  rezeki  aku  dapat  jadikan  dia  sebagai  isteri  aku. Ish! Ish! Tinggi  melangit  angan - angan  aku  ni. Dah  angau  ke  aku  ni. Umur dia aku dah tahu. 

            Tadi  dia  cakap  umur  dia  19  tahun .  Muda  lagi . Sesuai  sangat  dengan  aku.  Tak  apa,  yang  penting  aku  nak  ikat  dia  dulu.  Bukan  ikat  dengan tali  tapi  ikat  dengan  tali  pertunangan  atau  menikah  terus.  Rugi  kalau  aku  tak  ambil peluang  ni.
        
            Kalau  dia jatuh cinta dengan  orang lain, tak  ke  gigit  jari  aku  nanti?  Aku   mesti  terus mencuba  dan   mencuba  hingga  berjaya ,"  azam  Imran  Danish  dalam  hati.

 

  Maafkan  RZ  kalau  tulisan RZ tak memenuhi  kehendak  pembaca. Hanya  ini  yang  mampu  RZ garapkan. Insya-Allah RZ akan lebih gigih berusaha. Terima kasih.

2 comments: