BAB
10
“ Eh! Kenapa awak nak bagi duit hantaran
pada saya? Nak buat
apa ?
Dah tak ada kerja lain dah ke awak nak buat? Banyak sangat ke duit awak tu? Orang hanya bagi
duit hantaran pada bakal isterinya , tapi saya bukan bakal
isteri awak. Awak ingat saya nak
kahwin dengan awak
ke?
Kenal tidak, bercinta pun tidak,
tiba-tiba nak bagi duit hantaran
…..gila apa awak ni ? ” Aku luahkan perasaan
tak puas hatiku
pada
lelaki tu tanpa berselindung lagi.
“Lagi pun umur saya baru 19
tahun.
Belajar pun belum habis, buat apa
saya nak kahwin awal. Tak
pernah saya terfikir nak kahwin dalam
masa terdekat ni.
Lebih-lebih lagi dengan
awak. Kalau awak dah
kemaruk
sangat
nak kahwin , pergi cari orang lain. Jangan
awak nak ganggu
saya lagi, “ ujarku.
”Saya kena
bertanggungjawab sebab dah
cacatkan tangan
awak ,” selamba saja Imran Danish berkata.
“Eh! Awak jangan
macam-macam ya! Tak
ada cacatnya lengan saya ni,” ujar
aku.
"Apa hal dia
ni nak bertanggungjawab segala. Gila ke apa."
Bebelku lagi.
”Saya tak minta
pun awak bertanggungjawab , lagi pun tak
cacat mana pun lengan saya. " Lengan baju, aku selak sedikit.
"Cuba awak tengok lengan saya ni,
memanglah nampak merah sikit sebab
kulit saya ni cerah
dan nampak kemerahan sikit.” Beritahu aku padanya.
Aku menunjukkan lenganku yang putih kemerahan itu. Pandai-pandai saja dia nak kata lengan aku ni dah cacat. Entah apalah
dia ni. Wahai lelaki janganlah menakutkan
saya
dengan kata-kata awak
tu. Monologku dalam hati.
Imran Danish memegang lengan yang ditunjukkan
oleh gadis itu. Dia melihat dengan lebih dekat
lagi.
"Eh! Apa pasal pulak awak pegang tangan saya? Tak tahu ke
kita ni bukan mahram?"
Aku menarik tanganku semula , tapi
kuat lelaki itu memegang tanganku. Aku menarik lagi, lelaki
itu tarik semula tanganku.
Hish! Dia ni nak kena hempuk dengan
aku ke ? Bentakku
dalam hati.
Sampai bilalah nak main tarik tangan macam ni. Ingat
tangan aku ni tali kut nak
main tarik –tarik macam ni. Masa
kecil dulu tak nak
main tarik tali
sekarang barulah nak main tarik-tarik.
Yang kau tarik tu tangan
aku oi. Bisikku dalam hati.
“Fulamak! Lembut gila kulit awak ni ,
gebu pula tu. Lotion apa awak pakai hingga kulit awak gebu macam ni? Kalau
dapat dekat saya ni
tidur
lena saya setiap malam ,” gurau Imran Danish sambil ketawa. Ketawa lagi.
Tak mengapa, ada ubi ada batas . Lain hari
aku boleh balas. Gelaklah
kau puas-puas ,
gerutuku dalam hati.
”Awak! Kenapa awak pegang tangan saya? “ Marahku sambil menepis tangan
lelaki yang sedang memegang tanganku .
Tapi lelaki itu masih kuat memegang tanganku. Aku pandang di sekeliling
kawasan
itu , tak ada seorang pelajar pun yang lalu di
tempat itu. Macam mana ni
? Janganlah dia buat apa-apa
pada aku , doaku di dalam hati.
“Awak! Tolonglah lepaskanlah
tangan saya. Janganlah buat saya macam ni…..
malu kalau ada
yang melihat ,” rayuku . Entah kenapa
aku lemah sangat dengan lelaki ini?
Entah-entah dia ni
dah guna-gunakan aku? Desis
hatiku. Tak baik main
tuduh-tuduh Dania. Hatiku berkata
lagi.
Alahai !! Lembutnya
suara , kata Imran Danish dalam hati .
Waktu tu aku terlupa yang aku mempunyai ilmu mempertahankan diri. Takut
punya pasal , hingga aku terlupa segalanya. Berani tapi
penakut, macam mana tu?
”Lepaskanlah
tangan saya. Suka-suka awak saja
nak pegang tangan saya. Jangan nak mengatal ya!” Marah aku sambil menarik tanganku
yang di pegang oleh
lelaki
itu.
“Saya bukan nak
buat apa-apa pun. Saya cuma nak tengok tangan
awak saja. Saya nak
tengok
sampai
ketahap
mana kecederaan lengan awak ini .”
Imran Danish
melepaskan tangan gadis
tu bila melihat
muka gadis tu
seperti nak menangis. Janganlah menangis. Nanti susah saya
nak pujuk awak. Saya
ni bukannya pandai
sangat nak pujuk
memujuk ni, gerutu Imran
Danish dalam hati.
”Awak sajakan
nak ambil kesempatan
dengan memegang tangan saya?
” Sebak aku bertanya. Sakitnya hatiku, hanya ALLAH saja
yang tahu.
”Tadi awak yang tunjukkan tangan awak pada saya.
Mana ada saya ambil kesempatan,” jawab Imran Danish
masih ingin mengusik .
”Saya tunjuk saja, tak suruh pun awak pegang ,”
kata aku geram dengan air mata yang sudah bergenang di
tubir mata. Tunggu
masa saja nak
gugur. Satu lagi tabiat aku, bila terlampau marah aku akan menangis.
”Manalah
saya tahu , saya ingatkan awak suruh saya pegang
tangan awak . Lain kali cakaplah,
tengok saja jangan pegang
,” jawab Imran Danish .
”Tak ada
lain kalinya,” jawab aku , cuba menahan
air mata yang bergenang
di tubir mataku. Bila-bila masa saja airmataku
akan mengalir
membasahi pipiku.
“Awak memang lelaki miang
tahu tak?” Kata aku geram. Airmata yang hampir
menitis aku sapu dengan jariku.
Tidak mahu menitiskan airmata di depan lelaki
yang tak aku kenali.
”Saya hanya
miang dengan awak saja. Inilah pertama kali saya miang. Awak, maafkan saya.
Saja saya mengusik awak tadi.”
"Harap
awak maafkan saya. Sudikah awak berkenalan dengan saya?? Nama saya Imran Danish.
Apa nama awak?”Soal Imran Danish.
”Tak
tanya pun?”
Aku tidak peduli apa yang dikatakan
oleh lelaki itu. Tadi
dah buatkan aku hampir menangis. Ada
hati nak berkenalan
dengan aku. Bebel aku .
“Memang
awak tak tanya, tapi saya yang nak beritahu awak. Saya
ni, kan peramah. Tak sia-sia
awak berkenalan dengan saya. Boleh saya tahu siapa
nama awak? Boleh kita berkenalan ?“
Tanya Imran Danish lagi.
”Bukan
urusan awak nak
ambil tahu apa nama saya.” Aku terus melangkah pergi meninggalkan
lelaki tadi. Tetapi sebelum aku melangkah pergi, sempat lagi aku memukul lelaki tu
dengan beg sandangku.
Beg aku pula penuh dengan
buku-buku yang aku
pinjam tadi.
Tentu sakit kena pukul dengan
beg sandangku tu. Rasakan
siapa suruh kacau aku, kan dah
kena dengan aku
.
“Nah! Ini peramah awak. Ingat orang
nak sangat berkenalan dengan dia, lelaki gatal.“ Aku pijak
kaki lelaki tu dan
hempuk belakang dan lengan
lelaki tu dengan beg sandangku yang penuh dengan tiga buah buku
yang aku pinjam tadi. Terlompat
kesakitan lelaki tu
bila aku pijak
kakinya. Rasakan.
“Saya
pukul awak sebab apa tahu tak? Saya geram dengan awak
yang telah memegang tangan saya. Siapa suruh awak pegang tangan
saya? Tahukah awak, kita bukan
mahram. Rasakan lelaki miang!” Sekali lagi aku
hentak
lengan
lelaki tu pula.
“Aduh! Sakitlah sayang. Sampai hati awak pukul saya,” kata Imran
Danish. Berkerut muka Imran Danish menahan sakit. Kuat juga gadis itu hempuk belakangnya.
Lengannya turut dipukul dengan beg sandang gadis itu.
"Padan muka…. jadi mangsa kegeraman aku.
Baru puas hati aku dapat hempuk lelaki tu. Ha….tengok , ingat aku tak
berani nak hempuk
lelaki tu." Bebelku sendiri.
“Itu balasannya sebab awak berani pegang tangan saya . Jangan awak berani nak
pegang tangan saya
lagi. Tunjuk muka awak depan saya pun
jangan. Teruk awak saya kerjakan nanti. Tahu tak?” Aku memberi amaran
pada lelaki tu, sebelum aku mengorak langkah menuju ke kolej kediamanku.
”Jumpa lagi
, bukan urusan awak.” Laung Imran Danish sambil ketawa. Suka pula dia mengusik gadis itu. Sekejap sedih dan sekejap pula jadi marah. Comel
sangat bila dia melihat
gadis itu marah.
Pipi gadis itu kelihatan bayang kemerahan apabila dia marah.
" Eii….geramnya aku dengan
dia tu. Dia boleh bantai
gelakkan aku. Kuat pula tu ketawanya. Kalau macam tu
la ketawanya. Memang sah, sah,
puntianak tak boleh
cari makan dah
lepas ni. Kena
resign
la semua puntianak tu.
Tak boleh nak cari makan lagi." Gumam aku sendiri.
Aku memekakkan telingaku dan terus berlalu balik ke kolej kediaman. "Saja nak sakitkan
hati aku la tu ," bisik aku sendiri. Harap-harap tak berjumpa lagi dengan lelaki itu.
Bodoh ke apa lelaki ni? Takkanlah
nama aku bukan
urusan awak. Tapi
kalau bodoh takkan dapat belajar
di sini? Kalau
bukan bodoh tentu sewellah
dia tu
Tadi dia ada bagi tahu nama dia
Imran Danish. Nama betul ke atau nama
samaran? Bukannya boleh percaya sangat , entah-entah nama pun samaran. Lantaklah,
bukan urusan aku
nak tahu nama
dia. Lain kali kalau
jumpa dia lagi,
aku kena lari jauh-jauh. Tak naklah
aku jumpa dia lagi . Gatal ! Aku terus berlalu
menuju ke kolej kediamanku.
Banyak lagi urusan yang dia nak buat dari
fikirkan lelaki perasan bagus tu.
Imran Danish
masih lagi berdiri melihat gadis idamannya melangkah pergi. Tangannya masih lagi
mengosok lengannya yang di
hentak dengan beg
sandang gadis tu. Susahnya nak dapatkan kemaafan dari gadis
tu. Dia perlukan kesabaran untuk mendekati gadis
tu. Tanya nama pun tak
nak cakap. Kedekut
betullah minah ni, nama pun tak nak cakap. Bukan
luak pun
kalau bagi tahu
nama dia. Gumam Imran Danish.
Semasa bercakap
dengan gadis itu, dia sungguh gembira. Gadis itu garang, manja, lucu, gedik , penakut semua ada. Yang dia tak tahan tu, lembutnya
bila gadis idamannya bercakap,
manja sangat.
"Anak siapa la tu? Tak sabar aku nak masuk meminang
, " getus Imran Danish sambil
ketawa. Kalau dah berkenan tu semuanya
baik.
Kena hempuk dengan gadis
itu pun tak
serik lagi. Masih lagi tersengih. Hai apalah
nak jadi dengan
kau ni Im, bisik hatinya.
“Nama dia saja
aku tak tahu lagi. Tak
mengapa, lain kali aku cuba lagi. Manalah tahu rezeki aku
dapat jadikan dia sebagai isteri aku. Ish! Ish! Tinggi melangit
angan - angan aku ni. Dah
angau ke aku
ni. Umur dia aku dah tahu.
Tadi dia cakap umur
dia 19 tahun . Muda lagi . Sesuai
sangat dengan aku. Tak apa, yang penting aku nak
ikat dia dulu.
Bukan ikat dengan
tali tapi ikat dengan
tali pertunangan atau menikah
terus. Rugi kalau aku
tak ambil peluang ni.
Kalau
dia jatuh cinta dengan orang lain, tak ke gigit jari aku nanti? Aku mesti terus mencuba dan mencuba hingga berjaya
," azam Imran
Danish dalam hati.
Maafkan RZ kalau tulisan RZ tak memenuhi kehendak pembaca. Hanya ini yang mampu RZ garapkan. Insya-Allah RZ akan lebih gigih berusaha. Terima kasih.
tq suka sangat-2 nak lagi.
ReplyDeleteThanks baby mio. Insya-Allah nantikan n3 yang akan datang.
ReplyDelete